Son Elveda Şiiri - Abdülkadir Selçuk

Yine yağmur yağıyor.
Seni ilk kez kendime yakın hissettiğim o an
gözlerimin önünde resim gibi duruyor.
İşte gittiğin o günden bu güne
senin saramadığın beni yağmur sarıyor.
Ve sen içimde ki seni hissetmeden,
özlem olup kanayan yara oluyorsun.
Tuz olup yakıyorsun...!

sevdaki; sevda olalı,
sevdalılar böyle ayrılık görmedi ki;
sessizce giden,
geride bıraktığı yıkımı görmeyen,
bir sebep, bir neden göstermeden
sessizliğe bürünen sevdalı görmedi ki!

Ama şimdi görmüş oldular
geride kalanın unutmadığını!
Maziyi harmanlayıp yeniden
ögüteni görmüş oldular!

Ve şu an seni, sensiz yaşamaya alışmışken
gittiğin yerden dönmesende olur.
benden af beklesen,
özür dilesen ne ki; Anlamsız!
Benden değil, kendinden dile kendinden!
Çünkü ben seni unutmanın mücadelesini veriyorum!
Yıkımının ardındanda kaybetmeye niyetim yok!
Ne tezattır ki;
Bende kalan sen ile yaşıyorum.
Biliyorum, geride bıraktıklarını da silip atmam gerekir
ama sevmiş gönül bir kere,
yaşanılan güzellikler kolay kolay unutulmuyor!

Gidişin yüreğimde hançer!
Dönmek isteyişin hançer!
Unutmak isteyişim ki; hançer!

Yapamadığımı yap ve sen beni unut!
Kaldığın yerden geçmişe sünger çek,
mutluluğa yürü!

Yolun açık olsun sevgili.
Bu son elveda...!