Son Efe Şiiri - Musa Öz

O çocuk duruşlu bir efeydi
Solgun kuşağı derelerin
Ve bayır yollarının güleç dalgınlığı
Bakışı bir meşe ağacı çatalı
Gidişi yağmur geleneği

O çocuk duruşlu bir göçebeydi

Kendi kırlarda, ünü rüzgarda yürüdü
Kuytulara dokunurdu gül ile
Kartal tüneği evinde
Savurur savurur da kokusunu dinlerdi
Bıyığını karışlardı sabahtan akşama
Hançeri atmaca derinliği
Yüreği ise çatal avuç boyunda

Bağdaş dokur da yamaca karşı
Kurşun atardı yazılı ardıca

Yeni bir nergis göğsünü ellerdi
Buğuları toplardı karanlıkta
Son efeydi. Dilden dile sıvanırdı anıları
O bir gün
Bir ala ıslık tutturup gitti

Harmandalı oynayan bir zeybekti