Son Durak Şiiri - Yusuf Bulut 2

Ben meçhulün yolcusu, meçhul son durak,
Bir alev yanar benim içimde, iklim kurak.

Çöl desem değil ki; burada vaha ne gezer?
Toprakta parçalanmış botları, tozda yüzer.

Üç beş diken kalmış, karşıda kurumuş dalda,
Biri meçhule kürek çeker, yalnız sandalda.

Liman ise bir mezarlık, mezardaysa benim,
Kalmamış ki; tek bir tek taşım, ben ona hasretim.

Çelenksiz gül bahçesi, güller ise kurumuş,
Bir öğle sıcağında, yanmış yanmış, kavrulmuş.

Nerede kırmızı taç yapraklı katmer güller?
Bir zamanlar açardı boynu bükük sümbüller.

Kalmamış bu çölde açan kırmızı laleler,
Bir dala konmamış, boşta kalmış bülbüller.

Bülbüller de lâl olmuş, ötmez olmuş nedense.
Tek bir canlı sesi yok, her şey susmuş nedense.

Neresi burası, dünyanın hangi köşesi?
Bir garip yolcu bu yolda, yoktur hiç kimsesi.

Asa, çarpar kayaya, sesi gelir uzaktan,
Yalnızım ben, çok yalnız, korkarım karanlıktan.

Yaşım belki de yirmidir, bunda ne fark eder?
Ömür hayat basamağında tırmanır gider.

Mecnun bile geçmedi mi ki; böyle bir çölden?
Bülbüller kalkıp göçmedi mi o solmuş gülden?

Ben gönlümde ne bir çöl isterim, ne de bir deniz,
Bu hayatta serap gören, yine de bendeniz.

Meçhule gider son durak, bense meçhul yolcu,
Yol gider ben giderim, bulamam ki;sonucu.

Han yok dinlenmeye, yıkılmış burda dört duvar,
Artık burada ne bir ses, ne de bir canlı var.

Mezarlık ki; gönlüme silinmez bir taht kurmuş,
Yaşayaninsanda, orası son durak olmuş..

17 Kasım 1996 Pazar