Son durağım sen ol Şiiri - Salih Özenç

Sen gülünce,
Islak çimen kokusu dolar içime.
Beni tatlı bir telaş sarar
Sen varmışsın gibi heyecanlanırım
Utangaç çocuk edasıyla

Uzaktın oysa bana
Sesin, gülüşün uzaktı bana
Başucumda sancılı bir ateş
Kavururken beni
Yüzümdeki hüzün çizgileri,
Silindi sayende
Karalıyorum adını boş sayfalara
Senden habersiz yanına adımı ekliyorum
Hayaller kuruyorum
Başrolde sen
Sonra birden susuyorum
Boğazım kuruyor
Doluyor karamsar duygular içime
Korkularımın ardına saklı sevdamın
Dillenince hüzne dönüşmesinden korkuyorum.
İşte ben bu yüzden hep sevmekten korktum.

Avuçlarımdan kayar gider umutlar
Gülmez hiç yüzüm
Bağırmak istiyorum avazım çıktığı kadar
Seni bana getirmeyen geceye
Söndürmek istiyorum yıldızları
Ama yapamıyorum
Aklıma düştüğünde donuyor dünya
Ölüm sessizliğinde giriyorsun düşlerime
Utanıyorum gözlerime baktığında
Güneşe aşık gül gibi uyanıyorum

Varsın dünya dönsün
Yağmurlar yağsın haykırırcasına
Çamurlara bulansın ayaklarım
Akıp giderken zaman
Ölüm girmeden bu tene
Son durağım sen ol

SALİH ÖZENÇ