Son Dilek Şiiri - Kağan İşçen

Son Dilek

tutup soluksuz bıraktın haksız hazanlarımı
hayallerim kırılırsa aynalara bakma
göremezsin kendi baharını
dalgalar kıyıya vuramaz artık
söz de biter
dalga kırandır beklemek hırçın
sesi duyulmaz olur
yüreğimin kanısı inanmıyor gözlerime
ışığıma kan sızdı
ağlamak neden bu kadar ılık
her gözyaşım ayrı bir nokta
her nokta ayrı bir umut
su içer gibi unut yazdıklarımı
silindim yangınlarımdan
bıraktığım boşluğum yanıyor artık
alevler yetmiyor beni yakmaya

ölümlerle oynaşarak duruluyorum

denizlerimi

çalkantısında çıkıp gelişin

konaklarına sorularımın

yasakladım kendime sensizliği

onulmaz yalnızlıklar yüreğimi kıskansın

aklıma düşen hasret çığlarını yıkıyorum kanımla

ömrüne şah damarımla tutukluyum

saymıyorum artık yıldızları

düşlerimin ortasında bir senin yıldızın

kayarsan tutacağım son dileğimi

gittiğini hayra yoruyorum deniz kızı saçlım

geleceğini bilerek açıyorsa kapılarını ardına kadar

Nisan yorgunu erguvanlar kırık düşlerime

akşamlar mı sustu caddeler mi ıslak

ağaçlar mı süklüm püklüm

yoksa hıçkırıklar mı yetmiyor anlatmaya emeğimi

son dileğimi sana söylemeyeceğim

güne gücenmiş ikindilerimizi düşün

bırakamadığım ellerinde kalan o dargın boşluğu

kahrolurken kirpiklerim son çırpınışında gözlerimin

sana bir kez daha bakmak için ertelediğim kalp atışlarımı

son dileğimi sen bil hırçın prenses

hırsızıyım gönül tahtının tacının

korkma çalmam hiçbir şeyini yüreğin bambaşka

içimdeki fay kırıkları devirmeden çaresizliğimi

sensizliğime

'şarkımızı dinliyorum başka bir şey duymak deprem

tüm çıtırtılar diken üstünde

sesin soluğum olsa şimdi...'