Son Dem Şiiri - Gönül Çalımlı

Ben en çok şafak sökerken,sokak lambaları sönerken
yıldızlar giderken içlenirim
yüreğimi dağlarım
adını anarım
oysa dilimde tuttuğum ölçüsüz bir öpüşün
savunmasız son demiydi

Ben ruhumdan aklımı kaçırıp,nereden sana gelineceğini buldum
andımı,aşımı,adımı kaybettim ve nerede bulacağımı
ağrılarımdan bildim
dudakların bir anne şevkati kadar sıcak
ve bir ceset kadar
soğuk dudaklarıma
olsun
ben çok sevdim dedim
çok..

yokluğunda
üç kuruş etmez tebessümler dağıtıyorum seni hiç tanımayan yaşlı kadınlara
tenin üç kuşağa terliyor
bazı şarkılara çoçukluk edip küsüyorum bazen jiletlerle arkadaş oluyor bileklerim
dedim ya çoçukluk hepsi bunlar
ancak gözlerine vurgunluğum
ellerine tutsaklığım
gülüşüne tutkunluğumdandır
hadi gel
gel ve bu şarkıda beni hür bırak

yağmurlar yağsın
adım adım ıslanalım
sonbahara fazlaca takıldık
birazda olsa bahar ek saçlarıma
saçlarım ellerin koksun
biz illede biz diyelim
gerisini ıslık çalanlar
bulsun

bir yuva düşlüyorum bazen
size saçma gelebilir elbette
duvarları yok yıldızlarla çevrili
senin İki gözünün birleştiği noktada bir yuva düşlüyorum
ortasında çilek reçeli
çay buğusunda
kahve hatrında

oysa bir şey daha vardı aklımda
ama aklım gözlerinde nereden sana vararak gelinecekse
bulursam kendimi yosma zamanın zamansızlığından arındırarak nereden sana ulaşılacaksa
ve bulursam karşılıklı iki sandalye
ki gözlerini bulursam
iki demli çay içeriz
hiç ağrıtıp,incitmeden
üzmeden
tenlerimizin
vakitsizliğini..