Issız ve soğuk bir sabahtı
Sessizliği şairi aldı eline kalemini
Kırgındı umutlarına
Yaşlı gözleriyle süzdü bir an ufukları
“Unutulmayayım” dedi içinden
“Belki son kez hissedebiliyorum sensizliği
Yoksun artık benim dünyamda…”
Diyecekti ki!
Tıkanıverdi bir şeyler boğazına
Unuttu sevdiğini
Kapadı gözlerini
Belki de en çok yazmak istediğiydi bu
Hiç hissetmemişti yaşlarını bu kadar tutmak istediğini
Harfler bunu anlatmaktan acizdi
Ama vermişti kararını
Son bir AH’ la kaldırdı kalemini
Bütün ihtişamıyla karşısında duran, ölümün tabutunun tam üzerine
İçindeki nefreti kusmak istercesine
“Bir daha duymak istemiyorum seni…” dedi
Ve yazdı:
SENİ SEVİYORUM…
2006
Kayıt Tarihi : 21.3.2007 18:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!