Son Defa Şiiri - Mualla Öztürk

Ciğerlerimde nemli toprak kokusu...
Islandın mı İstanbul?
Sanki bir anıya sıkışmış,
Binlerce sokak taşı altındayım.
Her adımım bir vurgun!
O kadar çoksun ki üzerimde,
Ne varki çok küçüktür tebessümüm ellerinden...
O zaman niye,
Dönüp dolaşıp sana gelişim yine?
Ve her seni yaşama nöbetimde
İç geçirerek yanaştığım bu sahil,
Ellerimde ıslak,kumlu deniz taşların...
Yok muydu senin dilek pınarın da
Hükmü geçmeyen dualarıma sahip çıkacaktı bir senin hoyratlığın?
Al! Bir taş daha...
Boğazına takılasıca...

Yapma İstanbul!
Bu son görüşüm olmasın.
İşimin, gücümün, dostluklarımın,
İnsanlığın mertliğinin
En çok da aşklarımın...
Hepsinin sonunu senle paylaştım.
Alın terimi en çok sana...

İki göz oda, biraz da huzur
Borcun var bana...