Son Defa Şiiri - Devrim Kırnak

Solarken boynuna, meltem rüzgarları gibi
cemreler gibi düşer dudaklarım,
en bakir yerlerine…
Sakla öpüşlerimdeki susuzluğumu,
sakla, içindeki her kıvrımda, her hücrede…
Sen özlemler demlerken yüreğinde,
belki sonsuzluğun kıyılarına hiç doğmayacak güneş,
belki hiç var olmayacak bir sabahın sıcaklığı…

Nasılsa ne özlemler,
ne de seçip biriktirdiğin doyulmamış sözler,
nasılsa ömrün boyunca yetmeyecek sana…
Kirpik uçlarında son gülüşümü,
son defa öpüşümü,
bitiremediğin kavgalarından,
yitik zamanlarından da sakla…
Her anımı, her nefesimi
seninle yaşadığım bir anı gibi özenle sakla.

Kimbilir…
Belki de son bir vedadır bu sevişmeler;
belki sabaha kadar içmeliyim seninle,
ve her dokunuşumda seninle tükenmeliyim.
Ya da belki son kadehte
ökseye tutulmuş çırpınırken,
en dibinden sövmeliyim bu hayata,
tüm acılara, tüm yitirilen yıllara,
ve belki de tüm suskunluklarımıza.

Ama bil ki…
Her öpücük, her bakış,
her suskun dokunuş,
sadece senin ve benim arasında bir zaman yaratıyor.
Sanki dünya bir anlığına duruyor,
sanki tüm kayıplar, tüm yitik duygular
bizim cılız ışığımızda eriyip gidiyor.

Ahhh…
Senin dudaklarından çıkan bir nefes,
yüreğime düşen bir yıldız gibi,
gözlerimden kayıp giden bütün sessizlikleri aydınlatıyor.
Ve ben, her çırpınışında,
her dokunuşunda
bir kez daha yanıyor, bir kez daha tütsüleniyorum.

Sakla öpüşlerimi, sakla bakışlarımı,
sakla susuzluğumu ve çırpınışımı
o bilinmez sabahlara…
Ve bil ki, sevgili…
bu son vedalar, bu son dokunuşlar
belki de bir ömrün en gerçek ve en saf hatıraları olacak.

Solarken boynuna, meltem gibi düşerken dudaklarım,
biliyorum, bir gün her şey bitse de
senin yüreğinde hep kalacak;
susuzluğum, özlemim, tutkularım…
Ve ben, sonsuza dek,
seninle yaşanmış bir zamanın nefesi olacağım.