Son Cephede Atatürk Şiiri - Mustafa Bulan

Gönüllü bulundu Trablusgarp Cephesi’nde!
Bir gözü karanlığa direndi Derne’ de...
Azrail’le selamlaştı sıcak çöllerde!
Ölümle cenk etti Libya’da, Rumeli’nde!

Azrail’le selamlaştı Çanakkale’de.
Bir misket mermisi tam gelmişti göğsüne!
Bir saat bir köstek’le koca yüreğine
Ölümü yazmıştı Çanakkale Harbi’nde!

İhaneti görmüştü Arap Çöllerinde!
Hain kurşunlar hep dolandı çevresinde!
Otağını kurunca Halep kuzeyinde
Ölümden dönmüştü Filistin Cephesi’nde!

Korkuları vardı; sevmezdi “karanlığı”…
Mutlu ederdi onu sabahın şafağı.
Mevzinin önünde olurdu bir ayağı!
Ölümü yenmişti Sakarya Harbi’nde!

Hele cephelerde kurşun süngü sesleri...
Ve gün doğmadan atılan top mermileri...
Sanki ışık şöleni, sanki bir senfoni!
Ölüme dur demişti Afyon Cephesi’nde!

Engel tanımadı, ne yoksulluk ne sağlık!
Bazen yaralandı, bazen de şu hastalık…
Ne yazık ki bir dönem olmuştu idamlık!
Ölümü savmıştı idam sandalyesinde!

Düşünmedi asla, ne sağlık ne hastalık!
Güvendi millete, olmazdı avadanlık...
Ayağa kaldırdı millete adanmışlık...
Ölümü saklamıştı yaralı kalbinde!

Ülküleri yüksek, karakteri özgürlük!
Haykırdı dünyaya: “Ya İstiklal ya ölüm!”
“Bu yoldan dönemem, tek kalsam da ölürüm!”
Ölümü sevmişti ölümün cephesinde!

Yıl otuz sekiz, sonbahar, Kasım’ın onu.
İşte ebediyet, işte tekrar randevu...
Zaten cephelerde hep yaşamıştı bunu...
Ölümle barışmıştı barışın evinde!

Ölüm bile olsa, olmazdı hep düşmanlık!
O barış adamı, işte budur insanlık!
Her şey millet içindi, millete bağlılık…
Ölümle antlaştı meleklerin önünde!

Hem vicdanı çok rahat, kurtarmıştı yurdu!
Hazırdı törene, ruhu selama durdu!
Töreni mezarından Büyük Fatih duydu!
Ölüme “Hak” dedi uluların önünde!

Savaşın ustası, barışın efendisi!
Gerçekten muhteşemdi son tören sahnesi!
Kutupları aştı halkın ağlama sesi.
Ölümü sevdirmişti Tanrı’nın mülkünde!

Uğurlama töreni ilklere sahne oldu...
Tarihin kıskandığı Türk’ün askerine
Hasımları gelip önünde selam durdu...
Barışı ekmişti dünyanın çevresine!

Pendik 09.11.2017