Son Can Şiiri - Marcelo Vareste

Yürüyorum uçurumun kenarına
Her yer toz toprak
Hafif bir esinti
Beni bekliyor sanki
Gelmemi
Reddedemiyorum
Çekiyor beni
Tut ellerimden
Al yanına
Kulağımda çığlıklar
Çözemediğim bir ürperti
Kuşlarda bir dinginlik
Herkes beni izliyor gibi
Dünyanın bana
İhtiyacı mı vardı sanki
Burda bırakma
Çek altımdan toprağı
Es püfür püfür
Gökyüzü ağlamaklı
Bulutlar bekçi
Gözlüyor yolumu
Vakit geldi
Son adım için
Ruhum çok sakinleşti
Nefes sesim yankılanıyor
Bırak artık kendini
Bir anda bir el geliyor arkamdan
Ağlamaklı çehresi
Kıyamam ki ben ona
Nasıl da içli
Hayata tutan kişi
Canımdan öte
İçimde daimi
Tek sevenim o bu alemde
Üzmek istemem onu
Ama yapmak zorundayım ki
Nereye kadar devam böyle
Olmuyor işte
Yeni bir can bul kendine
Benimki yolcu olmalı
Biletler hazır
Unut sen beni
Hatırlanacak da pek bir şeyim yok zaten
Neden bir insan sever ki beni
Özleme sen asla
Kendi yoluna git
Bana düşen görev bu
Beni bekler toprak
Çağırıyor kendine
Elveda canımdan öte
Ve elveda son adımım
Unutun her şeyi