Son Bir Öyküyle Şiiri - Kağan İşçen

kendimi nasıl kandırıyorum
bilmezlikten geliyorum
bedenimle savaştayken
özlüyorum sesini de
söylemekler fışkırıyor gözlerimin bulanıklığından
biyografik aşkım olsaydın keşke
ama hep o andaki gibi
çorbalansaydık sevgilim diyebilseydim...

portakal çiçeği düşer saçlarıma
seni ilk kez gördüğüm an gibi
şehirler baharlarca ayaklanmış
kalp atışlarımda...

rezil dertler ayıklanır artık
ağlamaklı ilk uyanma anlarımdan
kayıp yalnızlığımın arkadaşlıkları tazelenir
ışıkları söndürmeden
son bir öyküyle güler misin
çocuk ruhuma
ay ışığından sonraki
gemileri kaçırmadan rüyalarım...