Son bir çocuk Şiiri - Feridun Eren

SON BİR ÇOCUK

Bazen elbisesi yamalı
Gözleri kocaman bir çocuk görürsün
Tüm kaldırımlar sana karşı pür dikkat
Yer en sesiz haline bürünür ya
Kimselerden ses çıkmaz hani
Dünya âdete senin ve onun için durmuştur
Âlem dondu da ne dersin ya

Başını yavaş yavaş yukarıya doğru kaldırdı
Sonra bir anı seyyale donarsın işte
Senin ruhunun çok derinliklerine iner
Gözleriyle
Masum bakışlarıyla
Masumiyetiyle
İner iner iner daha da derine iner
Birden kırk bin yıldır uyuyorsun da
Birden uyanırsın ya
İşte o şekil her şey

Gecede, gündüzler imden sonra da iner o bakış
Aslında her şey bir saniye sürmüş de olabilir
Şimdi ben neredeyim
Dünyanın hangi katmanının
Penceresinde oturuyorum
Nereye bakıyorum
Nereden bakabilirim
Ruhumdaki bu çiziklerde ne

Habersizim
Duymuyorum
Olmuyor bazen işte

Kafamdaki bu çocuğa karşı, senaryolar dize bildim mi?
Kendi gözlerimi ne hallere koydum yolunda
Ne çarpışmalar yaşadım yalnız başıma
Ne küfürler
Ne zalimlikler düşündüm
Bilmiyorum, bilmiyorum

Sonra uzattığı ellerine baktım
Çok küçüktüler
Çok temiz kirliydiler
Erzurum’un kışı gibi sıcak
İdiler
Hoşça kal çocuk
Ben kanatlarımı ancak bu kadar açabiliyorum
Beni af et
Bütün içtenliğimle

Feridun eren