Son Beşik Şiiri - Muhammet Çalık

En sonuncuydum ben Son beşik Altıncı… Tekne kazıntısı derdi büyüklerim Babam torunu gibi severdi saçlarımı okşarken Annem bilemezdi beni Nereye koyacağını bilemedi hiç Hep hastalandı ben küçükken Hep hastaydı Ve ben Bir hasta evinde büyüttüm küçük yüreğimi.. İçimdeki çocuğu susturdum hep Gürültü olmasın diye biber sürdüm diline Çok istedim ama yapamadım haylazlık Babam kızardı sonra Annem ağlardı Çok istedim ödevlerimi aksatmak Sabah erken kalkmamak Okula gitmemek bazen Bazen çamura bulamak giysilerimi Bazen sebepsiz bağırmak Ama kızardı sonra babam Annem ağlardı O üzülmesin diye kaç kez Çocuk resmimi tarifsiz hüzünler sardı Annem bilemezdi beni Nereye koyacağını bilemedi hiç Hep korktu Erkenden öleceğini bildiğindendi Beni koruyup kollayamayacaktı Ne olacaktı sonum Benim de bir yuvam olacak mıydı Bir kızım bir oğlum.. Görebilecek miydi olacaksa da Neden öyle çok ağladı tıbbiyeli olduğum gün.. Neden sevinçten değil de kahrından ağladı… Hep erken öleceğini bildiğindendi.. Doktoru olamayacağımı bildiğinden.. Susturamamıştık ne yapsak Ablam ve ben ne yapsak onaramamıştık.. Ve o zaman kızmıştım Nedendi bu gözyaşları Neden ! Neden erkenden ölmesi gerekti.. En sonuncuydum ben Son beşik.. Tekne kazıntısı… O böyle zamansız çekip gidince En çok bendim ağlayan Şimdi hala kanayan Taze taze kanayan En son kanayan da benim yüreğimdi.. Ve kanıyor hala gördüğüm bütün rüyaları kızıla bulayarak.. Soluğunu tutmuş bekliyor bir sürgünün koynunda…