Son Bekleyiş Şiiri - Osman Yılmaz

Az önce dinmişti yağmur
Çevresinde yağan yağmurdan kalma
Yollar ve kaldırımlar vardı
Hala ağaç yapraklarından
Az önceki yağmurdan kalma damlacıklar düşüyor
Hafif esen rüzgar serinletiyordu
En son kasım ayının onunda
Pazartesi günü saat dokuzda burada görmüştü onu
Akşam saat tam dokuzda
Bu köşede

Severek ayrılmışlardı ve de istemeyerek
Yormuştu her ikisini de aşkları
Yıpratmamak için bu sevgiyi
Ayrılık olmuştu son çareleri
Genç kız yüzünü rüzgara dönmüş
Doğum günlerini beraber kutlamış oldukları
Pastahaneye doğru ağır ama heyecanlı adımlarla
Yavaş yavaş yürümeye başladı
Tam sekiz ay olmuştu görmeyeli birbirlerini
Bu gün on dokuz temmuz iki bin dört pazartesi
Bu gün onların doğum günleri

Sevdiği hasret rüzgarlarını biraz olsun dindirmek üzere
Başka bir şehre gitmişti
Ve bir gün önce karar vermişlerdi bir araya gelmeye
Yaklaşık üç saat önce
Şöyle bir mesaj göndermişti
'Her şeyim,
Tam dört saat sonra yanında olacağım
Dinmeyen sevginle aynı yerde bekle beni.'
Bekleyecekti beklemez olur muydu hiç
O da aylardır bu günü bekliyordu

Bahçesi, lambalı çitlerle çevrili olan
Pastahaneye vardığında
Çitlerin yanında bir köşe masaya oturdu
Yüzünü yine rüzgara döndü
Sıcak yaz akşamında
Yağmurdan sonra esen serin rüzgar
Kor gibi yüreğini de serinletiyordu
Çantasından çıkarttığı mendil ile
Islanmış olan masayı hafifçe sildi
Ismarlamış olduğu kahvesini içerken
Sigarasını yaktı
Onun yokluğunda hasretini paylaştığı
Kaç yüzüncü yada kaç bininci sigaraydı bu
Başka tesellisi de yoktu ki zaten

İçmiş olduğu kahvenin fincanı biranda düştü elinden
Parçaları sağa sola savrulmuştu
Hayırdı inşallah
Zaten zaman geçmek bilmiyor
Birde bu sakarlık
Sırası mıydı şimdi diye geçirdi içinden
Kırılan kahve fincanının parçalarını kendisi topladı
Yanına gelen garsona kırılan fincanın parçalarını uzatırken
Utanarak ve sıkılarak 'Affedersiniz' dedi
Kendi kendine heyecandan olsa gerek diyordu

Saatine baktı
Son yarım saat
Bu kadar mı seviyordu onu
Allah'ım elim ayağım dolaştı diyordu.
Bitsindi artık bu bekleyiş
Koskoca sekiz ay geçmişti
Ama zaman yelkovanla akrebin arasına girmiş
İnadına yavaşlatma eylemi düzenlemişti
Koparıp atası geliyordu kolundaki saati
Bir sigara daha yaktı
Sonra bir tane daha
Her yaktığı sigaranın ahulu dumanını
O dumana hasretmiş gibi çekiyordu içine

Az sonra bir çift ayak sesi deydi kulağına
Duyuyordu ayak seslerini duyuyordu
Arkasında bir çift ayak sesi vardı
Ses ona doğru yaklaşıyordu
İşte gelmişti
Arkasına dönüp ayakta mı karşılamalıydı onu
Hayır hayır; o gelmeli ve arkasından sarılmalıydı
Ayak sesleri git gide yaklaştı
Masanın üzerine kara bir gölge çöktü
Genç kız
Başını yavaşça yana çevirdi
Ama bu, bu o değildi
Bir tanesinin en yakın arkadaşıydı gelen
Ama bir tuhaflık vardı
Hep gülen o insan
Bu kez gülmüyordu
Üstelik güneş kırmızısı gözlerinde
Az sonra akacakmış gibi duran
Bir damla gözyaşıyla
Genç kızın gözlerine bakıyordu
Ve bir şey söyleyecekmiş gibi
Derin bir nefes alıyor
Nefesini bir müddet içinde tutup
Geri bırakıyordu
Genç kız şaşkın bakışlarla onu izlerken
Yüreğinin yerinden çıkacağını hissediyordu
Güçlükle ve titreyen sesiyle sordu

'Ne oldu? '
İşte şimdi kırmızı gözlerde bekleyen
O bir damla yaş süzülmüştü yanaklardan
Cevap çok kısa ve keskindi

'Metin ol!

Söylenenlere; duyduklarına inanamıyordu
Bir trafik kazası sonucu
Onu kaybetmişti
Ona en çok ihtiyaç duyduğu şu an
Duydukları bir alev olup
İçine düşmüştü genç kızın
Zifiri karanlık olmuştu her yer
Sağı solu gökyüzü ve yer
Zifiri karanlık olmuştu her yer
Elleri titriyor gözleri görmüyordu
Ona her şeyim diyen bir tanesi
Ebediyen yoktu şimdi
Bu onu son bekleyişiydi
Tutamıyordu gözyaşlarını
Bu bir tanesini son bekleyişiydi
Telefonunu eline aldı usulca
Ürkek yüreği titreyen elleriyle
Hiç ama hiç okuyamayacağı şu mesajı gönderdi bir tanesine

'Son bekleyişimdi bu
Hiç bu kadar bekletmemiştin beni
Bu ilk ve son oldu
Suçlusun!
Ama ne söz vermiştik birbirimize
Birimizin özrünü diğeri kapatacaktı
Öyleyse bekle bir tanem
Sen gelemedin
Ben geliyorum: