DiL-RûBa Şiiri - Osman Yılmaz

Yakasız gömlekler dikiyorum kendime
Cepleri yok, beyaz renkli
Seni sevmek değil
Ölümü dilemek benimkisi

Ne aheste iştir seni sevmek dilrûba
Toprağa su vermekmiş, aşk dedikleri rüya.
Islanmış ağaçlardan toprağa düşen her damla,
Kaybolur gider, görülmez ki dilrûba
.
Yakasız gömlekler dikiyorum kendime
Cepleri yok, beyaz renkli.
Seninki sevmek değil
Şöyle bir göz süzmekti

Bakışlarında kaybolmak mı dilrûba
Baktığın her yer bir uçurumdu oysa
Sesim duyulmazdı o uçurumlarda
Karanlık çökerdi de kaybolmaz mıydım dilrûba.

Yakasız gömlekler dikiyorum kendime
Cepleri yok, beyaz renkli
Gözlerimden akan nehri,
Bir görseydin ne ahenkti

Nehirlerin suları akar mı tersine dilrûba
Güneş doğmaksızın, varılır mı sabaha,
Gül küser ya, bir gün bahara
O zaman belki gözümden, düşersin dil-ruba

Yakasız gömlekler dikiyorum kendime
Cepleri yok, beyaz renkli
Rüyalarda sensiz kalmak
Ateşten bir gömlekti

Aklara boyansam, kanatlansam dilrûba
Yelkenine sarılsam, rüzgar olsam dilrûba
Çiçekler dikilesi, toprak olsam dilrûba
Dil'de yer bulur muydum, durur muydum dilrûba