Son Bahar'ım Şiiri - Rukiye Arslan

Kırık kalpler kalmış siyah beyaz zindanlarda
yokluğunla son sözler damlıyor gecenin koynunda
doğmadan güneş yıkanıyor günahlar masum hayallerle
resimlerde kalsın bakışlar sevdaya dair
örtünsün geçmiş ve sözde kalan mazi tabutumdaki çiçeklerle.
gölgende yanıyor ümitlerim ve gittikçe büyüyen çığlıklarım volkanlaşmış gözlerimden taşarcasına.
nefesimizle vuralım günahın dibine
gölgeler eşlik etsin buğulu camların sindirdiği hayallere.
kuru dudaklardan çıkacak belki kahkahalar, örtmeye çalışırken yokluğunu.
başka sayfalarda geziyor artık mutluluklar yalnızlık kokuyor geceler
sahile vurup tekrar birleşemeyen damlalar gibiydi seni sevmek
susmalarımı öpüşlerinin kapatması kadar imkansız..
ne bir zincir var bağlayan nede yol birleştiren yıllarımız..
sürgün yemiş yüreğim, kime gitsem bir kelepçe daha vuruyor ayazlarıma.
bitmez bir şarkıydı hatırlanışın hançer gibi saplanan her notasında.
her adımda senin adın işlenirken içime,
her kaldırım taşında soluklanırken sana sevdalar kadar uzağım varlığındaki hayal denizine.
bir yabancıydın oysa sesimi alıp kaybeden rüzgarda
kaç mevsimsiz beklediğim mi getirdi seni bana..
dokunma buz tutmuş yüreğime
dur, söyletme her hecesi yerde gezen lal olmuş sözlerimi
bırak yada bırakma alnıma saplanan buseni.
bir yalnızlık ki kaçışlarıma kucak açmış bekliyor pusuda,
bir yangın ki yürek suya koştukça korlanıyor sıratı geçemeyen günahkar duasıyla
göz göre göre gidiyor gökyüzü başka soluklarda çatı olmaya.
arzulardım gelişleri cennet kokan o yari
değdirmesede arşa yeğdirmiyordu bu bakiyi
ne Musa'nın asası nede medet beklenen Harun timsali
gönülki gazaba uğramış firavun misali, tövbesiz geziyor son nefesinde..
02.04.2013