Hasret Durağı Şiiri - Rukiye Arslan

Ne meryem kadar günahsız nede isa kadar masumdum var oluşta
yakamozda alevlenen hayat yorgunluğuyla körüklendi doğuşum
yok edici bir kasırga sonrası yasaklı elma tadında saklı var oluşum
ve yokluğum,
herşeyden habersiz karanlıklarda sığındığım silüetinde,
yani her defasında koynuma sen diye aldığım bensiz ruhunda saklı mum alevi tadında ıslak bedenimle..
şimdi hiç olmayan bize mi yoksa çerçevedeki boş bakışlarına mı kaldırayım kadehimi
daha kaç yalvarmamda yeşerecek umutlarımız, kaç isyanda söndüreceksin alevimi,
hangi depremde bozulacak efsunumuz
kendi ütopyamızı kurmak için daha kaç can çıkacak bedenden..
söylenmeyen bir kelime mi yazılmayan bir şiir mi seni benden alan bu soğuk gecelerde.
hasret durağı gönlüm
ne vuslata şahit nede harabelikten yoksun bu demde
sevdaya uzak lisanı mülteci ruhuyla dolaşıyor gönül viranlarında
bilinmeyen adreslerde mi arıyor meşkini
yoksa bilinen saatte yanlış tende mi gezdiriyor mahremiyetini demlenmiş yalnızlığıyla..
ne varlığıma isyanım nede varlığındaki yokluğuna tüm can çekişlerim..
Fiziksel olarak hazır değildi ruhum bedenine
tanrının vaat ettiği bir arınma ertesindeyken daha
ne bilinen bir ilaç nede okunmuş tuzaklar derman eksikliğime
sabır zorluyor adeta kıvılcımları tek kurtuluş için sokuluyor günah koynuma
bir bilse hiç istemediğim kadar o günaha muhtaç olduğumu
ah bir bilse üzerimde bitecek yeşili daha toprakken çizdiğimi kader diye alnıma,
zaman yenik düşüyor bedenim,
iki üç parıltı sonrası zifiri karanlık siyah karlarla sarıldı sanki etrafın,
ne içimdeki ateş nede alev kızılı şarap alabildi içindeki soğukluğu..
mısralara dayanacak gücü yokken bile sazın sevdam fışkırıyor toprakta bu demde
bıkmışken yangınlarıma ağlamaktan sonsuz kapanışa gidiyor ruhum,
elimde son biletim..
yolculuğa çıkıyorum sonsuzlukta dönüşü imkansız sensizliklere.
sensiz saatler, bıraktığın busen ve yüzümdeki çizgileri doldurdum gönlüme
bir ben kaldım geride yarım,
birde tüm çıplaklığıyla gece...