Son Bahar Şiiri - Merve Ceylan

Yalnızlığı sevmek,
Yalnız olma arzusuyla hem fikir değildir çoğu zaman.
Bir bakıma kutsanmaktır kaderce.
Zorunluluk haliyle barışmaktır sinsice.
Bir gece ansızın solmaktır pembe panjurlu hayalde.

Kötü ki;
Krallıklar çöküyor dar gelirli evlerin çörek otlu gecesine.
Olan şu ki;
Hecesiyle yüzleşirken kelime,
Bölünerek çoğalmanın etkisiyle zulmediyor kendine.
Müjde ki;
Kimsesiz caddenin senli benli sokaklarında, mart ayı sevdasına
Sevişiyor kediler sert zemin tabanlı mahalle aralarında.

Yalnızlığı istemek,
Çoğulluğun telaşını bilmemektir her zaman.
Işığını kaybeden bezgin güneşin kuş bakışı ağıtıdır.
Kalben yorgun, hükmen mağlup sadık dilencinin duası kadar acıdır.
Birlikten kuvvet doğuran gebenin,
Ceninlik merasimi gibi küf kokan bozukluktan kırılmış tenidir.

Kötü ki;
Farklı zamanların direnişine boyun eğmiş
Devrikliğinden dem vuram her cümle.
Olan şu ki;
Vitrin camından yansıyan elbiselerin içindeki manken kadar
Cansızlaşmış tüm çevre.
Müjde ki;
Kıyamet gibi yaklaşan kopma noktası kadar çabuk gelecekmiş ölüm.
Görünen o ki;
Bu son bahar, bu son zulüm.

23iki10 | 20:55
Mercey.