Son Bahar... Şiiri - Nazlıhan Hasköylü

dere tepe dolaşıp yalınayak
yokuşlar tırmandım çalı çırpı toplayarak
olacak gibi değil baktım,
yüreğimi bir dağ başında bıraktım
rüzgarlara yaslanarak

savrulup sarıldım ilk bulduğum bir dala
dal okşadı saçlarımı ama
bu da değil dedim bir kez daha yanılarak
kanadı ellerim yarıldı ayaklarım
gerçek sevgiyi arayıp durdum
bir yanım hep çıplak kalarak
yorulup, yitirmişken bütün umudumu
başımı koyup dizlerimin üstüne
uyuyakalmışım rüyalara dalarak

güya bir göl kenarındaymışım
nasıl dingin nasıl mavi
kuşlar uçuşuyor başımda gümüşten
iğdeler dizi dizi meraklı beklemelerde
taşlar çöpçatanlığa soyunmuş
bir göle atlıyorlar bir eteklerime
yapraklar düşüyor üstüme en yeşilinden
gülümseyerek çıkıyorum düşümden
karşımda sen…

derin öyküler okunuyor yüzünde
senin de ellerin çok kanamış belli
ayakların benimkinden beter
daha kimsin nesin necisin demeden
açıkta kalan yerlerimi kapatıyorsun
yama çıkarıp sol cebinden
hala rüyadayım zannederken ben kendimi
çimdikliyorsun beni gerçeklerle
yetmiyor, kıvranıyor kıvrandırıyorsun
izi bile kalmamış hikayelerin cümlesiyle

göl titriyor üşüyor içim
kokusu kaçıyor iğde dallarının
canımı acıtıyor küçücük taşlar
kuşlar bulutlara küsüyor
sararıp kuruyor yapraklar
neden sonra anlıyorum ki
asıl üşüyen sensin
ne kadar sarıp sarmalasam seni
buz kesmiş ellerin ayakların gibi
ısıtamıyorum bir türlü sol cebinin altındakini
boşa gidiyor bütün dokunmalar

yapma sevdiğim yapma;
tam da bulmuşken şu göl kenarını
sağaltmaya başlamışken yaralarımızı
her seferinde yeniden kanatma
yeter ikimize de bu yama
bırak, tadı çıksın sevdanın çıkabildiği kadar
zira sen de biliyorsun; ötesi yok
bu yaşayacağımız, artık son bahar…