Son Bahar Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Solgun Baharlar
Ruhumda kaç bahar soldu,
saymadım.
Her biri bir gül gibi açtı,
bir hüzün gibi kapandı.
Göğsümde kuşlar öterdi eskiden,
şimdi sessizlik yuva kurdu.

Bir pencere vardı,
göğe bakan.
Orada beklerdim yağmuru,
bir özür gibi düşsün diye toprağa.
Ama yağmur da unuttu beni,
gökyüzü başka gönüllere ağladı.

Bir isim vardı dudaklarımda,
şimdi harfleri bile küskün.
Bir gülüş vardı gözlerimde,
şimdi aynalar bile tanımıyor beni.
Zaman,
bir mendil gibi katladı beni içime.

Ruhumda kaç bahar soldu,
belki hepsi.
Ama hâlâ bir tohum saklıyorum içimde,
bir gün,
bir ses,
bir bakış,
bir “gel”
belki yeniden yeşertir beni.