Son bahar Şiiri - Vahide Kalkan

SON BAHAR
Ezberine alarak sevdiğinin yüzünü yürümekteydi sonbaharda.
Sapsarı yapraklar her yerde.
Hafif bir rüzgar esince dallardaki yapraklar döne döne usulca yere iniyordu.
Ve yaprakların çıkardığı sesi dinlerken acı bir gülümseme belirdi adamın suratında.
Anılar hiç hareketlenir mi? dedi içinden
Rüzgarın her değdiğinde hareketlenen yapraklarla beraber anıları dökülüyordu adeta dalından.
Her dökülen yaprakla beraber gözünden bir damla yaş akıyordu kalbinin en derine.
Sessizce bir süre bekledi sararmış dökülmüş yapraklar arasında.
Gülerek yaprak yığının arasından seslendi.
Hayat bir cümle daha katsana!
İçinde umut olan
İçinde mutluluk olan,
İçinde kahkahalar olan
Bir cümle katsana bana.
Duy sesimi gökyüzündeki güzel yıldılar.
Burada da yalnız biri var.
Duy sesimi.