Son Arzu Şiiri - Ahmet Keklikkaya

Bir lodos deldi geçti, şakağımdan içeri.
Ana kucağıymış gibi asfalta, serildim.
Nihayet galip geldi, pişmanlık denen çeri.
Kuşlar kadar dahî bahar görmedim, derildim.
Kış günüydü omzumda yalnız bir ceket vardı,
Öyle alelâde değildi vatkaları ateşten,
Yaksa bile, sırtımı dayadığım duvardı.
O günde bir o vardı, ayrılamadı leşten.
Bîçare bir kasket düşüverdi orta yere,
Kanlara bulanmıştı kirlenmemişti ama.
İşte böyle ‘başlık’ lazım böyle esere.
Muhakkak onu da isterim mezar taşıma.
Ey nedamet dur dinle sıra vasiyetimde,
Cehennemime birazcık daha har isterim.
Ama ilk evimin kokusu da olsun, bir de
Kelebek takvimiyle de olsa bahar isterim.