Son An Şiiri - Duygu Hacıosmanoğlu

En sıcağında yangınların,
Kömürleşmiş bakışlarının uçurumunda
Kanat çırpmaksızın adım attım
Boşluğun vurdumduymazlığına.

Rüzgar içimi delip geçerken
Öfkesine tutundum duygularımın.
Korkular vardı avucumun tam ortasında
Ama sen yoktun.

Saklanırken sen ağaçların en büyüğünde
Ben o ağaca ismimizi kazıyordum.
Aldırmıyordum yağmura,kara, çamura
Tek bir şey vardı aklımda
o da Sen din..

En kanlısıydı kavgaların en can alıcısı,
söküp atamadığım nefretlerimin kucağında.
Yaram dikiş tutmazdı biliyordum,
Biliyordum en bulunmazıydı dermanın.

Süpürüken kalıntılarını aşkımın,
Sen kafesinde gülüyordun.
Ne yaramın merhemi vardı yanımda
Nede sıcaklığı yanaklarının.

Yalnız gecelerim vardı elimde boncuk boncuk,
ve Ben onları iplere diziyordum
Karanlık penceremi kırıp geçerken,
Ben şiirler yazıyordum.

Ürkek ve titrekti lambamın en aydınlatmazı,
Ama hiç sönmüyordu.
Yüreksiz sayfalar vardı kitabımda,
Onları tek tek koparıyordum.

Uyandım bu gece bütün kör uykularımdan
Üşümüşlüğümün en soğuğundan.
Öfkem kaldı gözlerimden fışkıran
Ve bana
O
baktığın
Son an