Son akşam yemeği Şiiri - Cevat Çeştepe

/sana neler söyleyecektim neler, bana elveda derken
duvardaki apliğin iki lambasından biri sönecekti,
sen tam kapıdan dışarı adımını atarken.
neler söyleyecektim bir bilsen sana, sen giderken.
….
ezberlediğim sözcüklerden bir tek hece
yazdığım şiirlerden bir tek dize bile gelmiyor şimdi aklıma
gittin; ama o iki lambanın ikisi de yanıyor hala …./

gece;
biliyorsun içilmemiş kadehlerin arkasında saklıdır çözümsüzlükler
gece yarıyı geçer ve sabaha terk edilir, yarım kalmış bilmeceler
ortadaki resim ikimize de benzemez, sahne çok yabancı sokaktadır
anahtarın saklandığı yer sözcükler değil, kilitli kapıların arkasıdır
ne bileyim işte bir omuz darbesi yada şiddet, yok ki sözlüklerimizde
yıkıversek örülü duvarları, buluruz anahtarları belki arka bahçemizde.
bir kadeh düşer yere, paramparça ….

gün ortası;
bir damla terin kalmıştı tenimde, hala saklarım ilk günlerimizden
güneş gene çırılçıplak düşüyor üzerimize, sanki beklentisi var ikimizden
nereden gelip takıldı şimdi aklıma, oysa bugün gideceksin biliyorum
hazırladığım sofranın orta yerine, en sevdiğin çiçeği açtırıyorum
geçmişimiz altın kasenin içinde saklı, döktüm üstlerine hayat suyunu
ama silmişsindir şifreleri açılmaz artık, iyi biliyorum çünkü huyunu
oniki melek oturdu, saatin kadranına ….

sabah;
şimdi kokun avuçlarımda ama korkum hayta gibi geziyor yarın sabahta
soğuk ve ölü bir şafak örtmüş üstümü, bütün kör duygularım ayakta
şiirler yazsam diyorum yada sevgi üzerine henüz söylenmemiş her şeyi
kondursam dudaklarına alıp ezberimden, kabul eder misin bu hediyeyi
umut; belki başlıklı satırlarda, en olmayacak tohumları ekse de hayallere
patlamasa yüreğindeki fitili sönmüş dinamit, savrulmasak bir yerlere
günaydın demesem yeni güne, gitmez misin ….

…….. sana neler söylemeliyim neler, bana elveda demeden.