Son Akşam Yemeği 2/ Magdalalı Meryem'e

Cehennemi meşrulaştırmak için paravan olmuş, özlem satan gözleri.
Yağmalanmış bir şehir gibi, güvensiz ve utanç dolu...
İhanetin bir bedene sığabileceğini,
Yağmurun bulutların üstüne de yağabileceğini yani...
Penceresinin ardında koca bir dünya,
Ağaçların yeşerdiğine şahit olmuş.
Yaşanılabilir bir dünya inşa etmiş yüreğine,
Kıyımların olmadığı hiçbir duyguya.. .
İnanarak uyumuş her sabaha,
Bir hiçin, bir hiçten bazen daha fazla olduğuna.
Doğmamış çocuğunu öldürmüş zihninde, milyarlarca ihtimalin orta yerine kurulu bir kaderi, silik bir sıfır ile,
Arîstonun paslı düşünceleriyle
Metafiziğin yarasıyla saklamış.

Bu son olsun tüm azapların,
Bu son sofrası hüzünlü akşamların.
Yağmurlu gecelerin, bereketli olmayanların.
Çapalara yanıt vermeyen toprakların,
Başladığı yerde biten sevgilerin...

Çoğu sofra ekmekle bilinir,
Bazıları sükunetle.
Her iki ihtimalin dışındadır,
Bu tattığımız.
Soframız ihanettir, dudakların değmesin.

Henüz işlenmemiş bir günahtır hasretim.
Sen gidince ben biraz günahkar olacağım.
Ruhum ateşten mazgallar içinde,
Değdigim her yerde ben seni arıyorum.
Hem günah işliyor hem de arınıyorum günahlarımdan.
Bir gecem kaldı söyleyeceklerimden, yalnızca bir...
Gözlerimdeki, korkusu değildir azap gecesinin.
Zira asıl azap acıdan korkmaktır, hayasızca.

En hüzünlü ressamın fırçasında,
Güneşle arınmış yüzün...
Dışarıda azap dolu bir dünya.
Umudun resimleri çizili dünyanın duvarlarına.
Duvarlarda sonsuza giden bir yolun izi.
Merhaba Magdalalı Meryem,
Bu sonsuzlukta
Merhaba sana.