Son Şiiri - Arda Lale

Her sevda gelip geçer
Her aşk bir gün biter
Bitmelidir de
Herkesin vadesi dolup bu dünyadan göçtüğü gibi,
Her aşkında bir vadesi vardır.

Ben aşkımın sonlarında
İzmit’in çıkmazlarındayım şu sıralar
Herkes kaçıyorum sanıyorken
Her sokak arasında onu arıyorum
O beni hiç sevmeyecek biliyorum
İnanın bunu adım gibi iyi biliyorum...

Ama aşk sevilmek mi cidden?
Biri için yanmak,
Onun için deli divane olabilmek değil miydi aşk ?
Yüzünün ufak gülümesinde,
Cennet bahçelerinde koşabilecek kadar huzurlu hissetmez miydi insan ?

Ben deryama hiç kavuşamadım
Kavuşamayacağım da.
İçimde bana destek veren olumlamalarımda,
Olucak diyen arkadaşlarımda kalmadı artık.
Yolun sonu bu artık olmayacak.

Ve sen şiirlerimin sahibi;
Kalbimin ritmini bozan kadın,
Ve sen Derya.
Hiçbir şiirimi okumayan duygularımı yok sayan sen...

Sana bir nefretim yok zira hala çok seviyorum seni
Ama ben seni severken ölüyorum Derya
Ölüyorum ve sancılı oluyor
Ne senin yanında olabiliyorum,
Ne bana el uzatan bir kadının elini tutabiliyorum.

Herkes beni seninle tanır oldu
Derya'nın bir ardası olmasada
Arda'nın bir deryası her zaman oldu
Ve bu bitirme şiiri bile olsa,
Arda'nın uğruna şiir yazıcak deryası
Darağacına düşse bile hep olacak.

Çok sevdim deyip geçiştiremem seni,
Benim gözümde sen;
Çiçeklerin sen gibi kokanına,
Rüzgarların saçını okşayanına layıksın..
Seni çok seviyorum.

Ben gidiyorum şimdi belki senin yüzünü unutacağım.
Sesini unutacağım,
Kokunu unutacağım.
Ama kalbimdeki deryan her zaman fırtınalarla yaşayacak
Kendine iyi bak.