Son Şiiri - Mahmut Tonbul

Telli bir sigara sarıp
Soğuğa aldırış etmeden
Kahkahaları gölgelere gizleyip
Tüm yetimligimle
Tüm birbaşınalığımla
Ölesiye susmak uzun uzun
Adımlarım şehrin ışıklarını ezerken
Bir dua, sessiz bir dua dilimde
Sebepsiz bir öksürük boğarken beni
Babam gelir aklıma yutkunurum
Denizin üstünde yakamoz devleşir, ürkütür beni
Korkarım bir çocuk gibi sığınırım
Sarmaşıklara teslim olmuş taş duvarlara
Yurdum olur kimsesiz rıhtım
Denize uzayıp giden yol yolum
Tarabzanlardaki umut çığlıkları
Kulaklarımı tırmalar durur
Bak bu son gidiş
Dönüşü olmayan son yalnızlık
Birazdan ufuk çizgisi belirecek
Kainat uyanacak önce
Sonra sen ve senin gibiler
Kesişir sanma yollarımız bir daha
Burası uzak ve tenha
Burası yetimlik , burası hüzün
Denizin iyot kokusunu çekerken içine
Ben bilinmez bir diyarda olacağım
Son kez
İlk günkü gibi son kez...