Son Şiiri - Cem Özkök

Uzayıp gider durgun gölgelerle ağaçlanmış bir yol,
yürürsün..
Çocuk gülüşleridir aydınlık bir denizden toplayıp,
gökyüzüne uçurduğun yalnızlıklar.
Şiirin yağmurlanan gözlerinde sokak sokak dolaşan
Kara geceli bir kedi miydi usanmadan sorguladığın
çürüyen zamanın minderinde?

Sen mi acıları anlattın yoksa onlar mı seni?
Ve hangi aşktı yüzünde hüzün çiçekleri unutarak,
Elma kokularında kanatlanıp giden...

Yanarken fesleğen bri denizde kanatların
İlk yaz sancıları büyütürdü kuşatmada direnen yüreğin...
Gözlerinde binbir dereden getirilmiş bir aşk,
gösterir siyah bir aynayı sfenks yüzlü kediye.
Yürürsün...
ağaçlarla...
bir yol uzayıp gider
dilindeki tuz yüzlü kadifeden
vaaedilen vadiye...