Son Şiiri - Muhammed Çağlayan

Ben hiç tam olmadım
Ama hiç bu kadar eksikte kalmamıştım
Bir kuş gibi kanadım kırıldı
Mavi, yumuşak tüylü ve çaresiz

Eskiden bir atmaca gibi süzülür
Tek başına bir aslan gibi görünür
Attığım adımda toprağı titretirdim
Şimdilerde dağılmak üzere olan bir bulut gibiyim

Yanlış zamanda doğru insanlar tanıdım
Herşey için çok geç kaldım
Zamanın da suçu yoktu aslında
Ben kendimi, sonunu bildiğim bir yola adadım

Zifiri karanlık içinde gittiğim yolda
Zehiri aşk olan şerbetten içmiştim
Durmadan gözü kapalı ilerliyordum
İçten ve samimi seviyordum

Aşk denilen ızdırabı unutmuşken
İki damla gözyaşı aldı beni
Seni tanımadan, sana kıyamazken
Hayırsızın biri ağlatmış seni

Neden sevmedin?
Kurak toprağa bir dal diksem
Düşüncelerimle güneşletsem
Sevgimle sulasam yeşerecekken
Söyle, sen neden?

Uzaklar da bir yer var
Rüzgarı sert, güneşi pek bir memleket
Güneşten teni kavrulmuş toprakların, asil ve güzel kızı
Senden başkası yalan, sevmem artık ilelebet

Rüya gibi gelmiştin ilk başta
Rüya gibi gidişin olmadı
Biliyorum, hayatın da yer yok bana da
Ama kalbimde ki gülün hiç solmadı

Yar diye sevip yarim diyememek
Nefes alıp yarım yaşamak gibi
Kalbin acıyor farkındayım
Benim sözüm ona değil
Sözüm ona, bir el gibi

Üzülme dost, aşkın acısı şifadır
Kanayan kalbine kabuktur
Sen sadece sev, sevmek kalbine kandır
Sen mi istedin ki aşkı, Allah yazmıştır
Yolundan şaşma inan, karşı çıkan o
Elbet Allah'ın bir hesabı vardır

Cesetlerle kaplı şu aşk denizinde
Dik dur! Batmaz gerçek seven
Kendine ve sadece ona güven
Gerekirse aşkından öl
Ölmeni de yazmıştır bu aşkı veren

Esir kalma karanlığa
Ebedi yol bekleyenindir
Umut insanı çürütür
Umutsuzluk öldürür

Dev gibi cüsseli kalbin
Minik bir kuşa yenilir
Aldanma ey güzel
İnsan sevdiği kadar güzeldir

Artık yazmak yok kafiye içinde
Ne serbest, ne düz
Ne kışın gelirsin, nede güz
Ne sevmek var, ne sevda
Ölüm var ömrün sonunda

Yüce dağlar yıkılır mı
Gönül artık kapılır mı
Kapanan kapılar açılır mı
Bekle sen ey âşık
Sana bu sevdayı veren
Seni hiç yolda bırakır mı