Son Şiiri - Mustafa Elmas 2

İçımde kopmuş bir kıyametten geriye kalan sessiz bir boşluğun efsunu
Dışımda yaşamın o rengarenk tılsımı
Kapkara bir zemherinin ortasında bembeyaz kar taneleri gibi eriyor ömrümün saniyeleri
Buz gibi bir yaşamın alevli hicranıyla
Doğuyor güneş her sabah umudun tan yerinden
Ay ve yıldızlar bir bir kaybolurken gökyüzünden
Havanın berrak maviliğine kundaklanıyor gözbebeklerim
Saçlarımda hâlâ binlerce iz var geceden
Bir kaç tel gündüz hatırlatıyor ölümü inceden

Karadenizin yıldız rüzgarlarına karışmış sevda kokusu
Vuruyor yüreğimin yosun tutmuş sahillerine
Ürkek balıklar gibi dalıyor bakışlarım derinlere
Yüzümde her an-kara bir sevdanın korkusu