Son Şiiri - Ersen Temizel

doldu ömür dediğin defter
iki satıra dahi yer yok artık
yazmaktan yoruldu elim
içime sürekli biriken yalnızlık

kalbimde yıllanmış hatıralar
üst üste dizilmiş nice buyuk acılar
fırtınalar kasırgalar deli rüzgarlar
geriye bakınca geçmişte kaldılar

benimle yürüyen insanlar
nerdeler nereye kayboldular
zor günde biriken dostlar
derdime derman olsalar

zaman bir nefes gibi bir an
saniye sonrasına yok antlaşman
elbet sende geçeceksin o kapıdan
istemesende çıkaçaksın akıllardan