Son Şiiri - Recep Koç 2

Belki iyi belki kötü, sana yazılan son şiir.
Mensur olacak belki
Darmadağınım çünkü
Toparlamakta istemedim kendimi
Senden gelen elemi avuç içlerimde sevdim
Çok duraksattı bu aşk, hancıyı köşk yaptı bu vuslat
Kusamadım içtiğim şarabı, buda içimde kaldı sevdiğim.
Bitti demedin ya sen bana, bitmedi işte
Sadece ben eksildim, “sana dek”.
Sana şiir yazdıkça kendimden utandım
Utandım çünkü acıdır bunu söylemek, dile dahi zor gelir
Sen başkasınınsın
O yüzden yazıyorum bu şiiri
Bir daha yazmamak için
Yine kendimden utanarak
Yasakladığım Neşet türküsüne sığınarak
Ahu gözlerine bakınarak
Ve seni kağıttan sakınarak

Seni en çokta hüzünlü sevdim
Sana çare olmak için, hemhal olarak
Derdinin bir başkası olduğunu bilerek
Ve bizden olmayacağına inanarak

Seyrederim gonca yüzünü
İçimden gelen kanlı hüzünü
Hesabını veremem belki, yıpranmış bedeni
Dalını koklayamam suladığın bahçeyi
Sen varsın diye içimin yok keşkesi
Beni görünce ağlar bir başkası
Sorsalar aşık değilim
Sensiz yaşamaya aşina değilim
Ve sana baktım kendimde değilim

Yanımda uyudun gözlerime bakınarak
Gözünü gül, kirpiklerini diken ilan ettim “o sırada”
Gözlerinde derinleştikçe
Kirpiklerin yüreğime batıyordu çünkü
Anladım, ben seninleyken de olamam

El alem bana bakına durmuş
Halime acınır olmuş
Mutluluğu arıya durmuş
Melalinden kaçınır olmuş
Böyle nesle iki çift lafım var
Söylemeye gönlüm yok

Yüz yüze geliyor gözlerimiz
Yozlaşıyor duygularımız
Sevinçle hüzün arasında seyran ediyorum
Çizgi yok duygularımın arasında
İşte yaşamım bundan ibaret
Sevdam gonca güle ibret

Hani dedim ya kusamadım içtiğim şarabı
Seni kağıda bile kusamadım layıkıyla
Seni anlatmaya ne şiir, ne söz, ne tabir nede telaffuz yeter çünkü
Çünkü sen benim dünyamdan geçen bir gerçektin
Bense bu dünyada bir yalandım
Bu yüzden telaffuzunu yapamadım

Dön bana sevdiğim
Sırt çevirme bana
Yaralarını görüyorum orada
Dayanmaz benim yüreğim böyle şeylere
Kanar miğdem
Yıpranır bu beden
Kalmadı mı daha istişaren

Yalan dünyanın kahrını çektim
Neşet türküsünde boğuldum kaldım
Ne güldüm nede ağladım
Ben hep içime attım bu dünyada
Dışa vurdum kendimi bu rüyada
Sevdiğini sandım ya güya
Kendimi kandırmışım
İnanmak istediğime inanmışım güya
Her zerreyi de geçtim
Gözlerinde mi yalan söylüyordu be kadın
Sen bana haram oldun ya sevdiğim
Bende harama yar oldum dilberim
Ben onsuz yapardım da
O bensiz yapamaz
Muhtaç değilim belki ona
Ama onun da bana ihtiyacı var dilberim
Bırakmam ben onu
Bırakılmanın, duraksamanın acısını iyi bilirim çünkü
Lanette olmasın ama seviyorum çünkü
Çünkü sen benim gönlümün bahçesini suladın
Ben sende yeşerdim
Sende çiçek açtım
Sende meyve verdim, adını şiir koyarak
Seni anlatmanın adını, şiir koyarak
Seni hayatımın baş rolüne koyarak
Ve de sevdanın gonca gülünü dererek
k
Gönül bahçemde vuslat yapraklarını suladım teker teker
“Sen sulamıyorsun diye”
Gelmiyorsun diye hayalini getirdim dünyama
Fikir kurmaktan aklımı yitirdiğimi söylediler
Oysaki ben hiç kıskanmamıştım ki o hayali
Bana gözüküyordu çünkü
Sadece bana aitti
Kimse inanmasa da, benim tek gerçeğimdi
Seni kıskanmamayı bile sevmiştim
Sense başkasına sığdırdın o kalbi
Oysaki benim sevdam ikimize de yeterdi
Oysaki, oysaki biliyordum ne yazık
Başkasının validesinin elini öptüğünü
Ben anlından öpebilmenin hayalini kuramazken
Senin validenin elini öptüğünü
Senin avuç içlerini saramadan
Başkasıyla sarmaş dolaş olduğunu biliyordum
Bana haram olanı sevmesini de
Bilmenin bu kadar ayıp olduğunu da biliyordum
Ve birde seni biliyordum
Kaşını, gözünü, kirpiklerini, huyunu husunu
Her zerreni...
Menekşe misali kokunu benden esirgediğini biliyordum

Ne kadar suçunu, hatanı, kusurunu görüysem de inanamadım
Başkasına da inandırtmadım “ihtimal katarak”
Küfürlerime kızıyordun ya
Ben dünyanın argo olduğunu bahsederken
Çıktın gittin ya benden
Rüyalarınla yetindim
Haylinle yetindim ben
Bilmekten nefret ettim
Yine de senden nefret etmedim be kadın

Çok özlüyorum seni
Her gün görüyorsun diyeceksen
Ben, bana uzak olduğun için özlüyorum sevdiğim
Sevgilim demeye kıyamadığım, çekindiğim..

İnan mutlulukta yoktu gözüm
Tekrar söylüyorum
Ben seni hüzünlüyken sevdim sevdiğim

Diyor ya Mahzuni Şerif “dünya fani bahçedir, bir gün ölürsün canım”
Bu söz tutuyor beni ayakta
Özetliyor bu söz, her zerreyi
Önce sararacağız, sonra solacak
Sulayanlarımız olmasa da yağmurla ıslanacak
Verimli topraklarımız olsa bile öleceğiz bu fani dünyada

Ne kadar daralsam da sana gelince duraksıyorum
Öyle muazzam şeysin ki
Dayanamamaya dayanıyorum
Yaşarken ölmek saçma gelse de bazılarına
Ben ölünce yaşayacağım sevdiğim
Zaten dirilerin ne kıymeti var
Gerçeklere yer verilmeyen bu dünyada ..