Son Şiiri - Ferda İnanoğlu

Zaman kaybolur da gözlerinde
İz olur da yerin yedi kat dibinde
Gece mi aydınlık gündüz mü bilemezsin
Sessizlik ayaz gibi vurduğu zaman şamarı
Üsteleyemez hiç bir sonu ya da başı
Kırk katırın kırkının yükü omuzlarında
Dehleyemez kervanı

İçinden ben olanları çıkar
Yedi dünyaya gelen
Yedi kat yerin üstünden
Yedi kere yemin et
Yedi kere yemin boz

Dünyaya bir bak taşır mı bunca yükü
El aman ,el aman çığlıklar
Bini bin pişman
Sonu belli başı belli
Belli ki hiçlik, belli ki benlik
Belli ki senlik

Rotayı kaybetmeye mahkumdur
Pusulayı doğru tutmayan
Başladığı yere dönmeye el vermiş insan
Ne bir medet ne bir umut
Ne yaşayan ne yaşatan

Sonun başında dünya
Dünya başında sonun
Ne bir rüya ne bir hayal
Ne suret ne gulcemal
Sonun başında, basın sonunda insan

Sessizliğin kıyameti
Herkes birbirine baksa da
Ne duyabilir seni
Ne duyabilir kendini

Ucube uçuşlar tersine tersine
Ne yolu belli
Ne yordam mi belli
Esintiler mi aldı gitti düşünceleri
Harman yeri gibi bereket
İsyan yeri gibi kıtlık

Ah umut ne ara gittin kurak topraklara
Daha yazmasi başında , elleri kınalı
Kıyamet mi kopmalı
Aç hüzünlerimize bir avuç toprak
Bir avuç su
Önce içindeki kıyamet dindirmeye insan

Soluk iki nefes arası
İki nefes arası hayat
Ne verdiğin belli ne aldığın

Ferda İnanoğlu