Son Şiiri - Okan Metin

“Son”...

Sondan başlasaydık keşke yaşamımıza
Ve gitgide gençleşseydik.
Çocuklarımızın annesi babası olarak gelseydik dünyaya
Ve yıllar sonra tanısaydık kendi annemizi,
Babamızı...
Aşklarımız da sondan başlasaydı keşke...
“İlk bitişte aşk”olsaydı,
Birden bire kalbimizi yakan...
Ve aşkın güzel anları
Çıksaydı karşımıza,
Hep sonradan...
Sürekli heycanlansaydık...

Keşke sondan başlasaydık hayata...
Ölüm korkusu yerine
Doğum korkusu olsaydı beynimizi kemiren.
Yıllar geçtikçe güzelleşseydik
Ve son yıllarımızı çocukça geçirseydik.
Unutsaydık her geçen gün bildiklerimizi...
Yani okula gittikçe
Yeni bir şey silinseydi hafızamızdan
Ve herşey silinince
Biz de yok olsaydık bu dünyadan.

En yakın dostumuzu
Yıllar önce ilk gördüğümüz yerde kaybetseydik,
Sırf hayata tersten başladığımız için
Ve anneannemiz
Hayatımızın sonlarında,
Yani çocukluğumuzda çıksaydı karşımıza...

Modern dünyanın yönetim şekli
Krallık
Ya da padişahlık olsaydı,
Zamanı tersten yaşadığmız için...
Kaybetseydik yıllarca kullandığımız yazıyı,
İlk bulunduğu güne geri döndüğümüz için.

Kafasına kurşun girip ölen bir insan,
Kafasından kurşun çıkarak başlasaydı yaşamaya,
Ya da kendi kendini öldüren biri
Kendi kendini doğurarak...

Ağlayarak gitseydik bu dünyadan,
Doğarken ağlayan her bebek gibi...
Boşansaydı ayrılmış insanlar
Evlenebilmek için...
Hatırlasaydık unuttuğumuz şeyleri bir bir...

İlk aşkımız son,
Son aşkımız ilk olsaydı...
Gitgide özgür olsaydık,
Sorumluluklarımız her geçen gün azaldığı için...
Terkedildiğimiz güne lanet etmek yerine
Sevinseydik terkedildiğimize,
Güzel bir aşk yaşayacağımız için
Ve üzülseydik aşkların başlangıçlarında,
Onları kaybedeceğimiz için.

Ne farkederdi?
Yine sonlarla dolu bir hayatta,
Yine gözyaşları içinde kalacaktık nasıl olsa?
Farklı yerlerde, farklı zamanlarda...

13.09.2001
22:05