Son Şiiri - Zekeriya Terzioğlu

Susma bu gece hiç.
Hep haykır.
Gecenin tellerinde titresin kırlangıçlar gibi sesin.
İçinde bir acıyla kavrulsun feryatlar.
Düğümlenip her defasında boğazında,
Hıçkırıklara dönüşsün.
Bu sefer ki böyle birşey.
İçim acıyor.
Bir sevdayı böyle tüketti zaman.
Yavaş yavaş.

Bir masal gibi başladı hikayemiz.
Uzak bir diyardan uzanan yolların ötesinde,
Adı sanı bilinmeyen bir diyarın,
Hiç duyulmamış sokaklarından birinde yaşıyordun sen,
Ben de ötelere uzattığım bakışlarımın ufkunda bir hayat düşlüyordum.
Bir 'sen ve ben' düşlüyordum her daim.
Gecelerde ve gündüzlerde.
Her dakikanın her lahzasında.
Öylesine derinleşmişti ki hislerim,
Öylesine ilahi bir yakarışa dönüşüvermişti ki.
Hak onu dua cihetinden kabul etmişti dergahında.
Hani demiştim ya;

'KABUL OLMUŞTU O GÜN DİLEKLER; EKİMDİ
DUVAĞINDA YILDIZLAR PARLAYAN,
BU NUR YÜZLÜ GELİN DE KİMDİ. '

diye.
Makbulüne şahit gözler duanın,
Yakarışlarındaki harelenen ince sızısıyla,
Meleklerin de içini acıtmış gibiydi.
Bu nasıl bir yakarıştı.
Ki gözyaşları yere düşmeden,tecellisi zuhur etti.

Baharın tüm renkleri suretinde can buldu,
En güzel hissiyatla bürünüp öyle kanat çırptı kuşlar.
Kanatlarıyla semayı döven martıların çığlıklarında yankılandı sevdan.
Ben bir uhdeyle yutkundum firakı.
Uzak diyarların hasretli yıllarında,
Hasretli yolların gözyaşıyla yıkanmış kaldırımlarında,
Yalnızlığı mı unuttum.
Sen vardın ve ben artık tek başıma değildim.

En güzel yıllar.
Ayrı memleketlerde olmamıza rağmen mutluluğu tattık.
Hiç tatmadığım güzellikte hisleri tattım.
Bağlandım.
Aşk bu olmalı.

....

(uzunca bir hikaye)

...

5 yıl.
5 ayrı yıl.
ve bitti.
Hem ayrılık,
Hem aşk.
Bitti.
SON