-Son- Şiiri - Mehmed Aksu

Sonu gelir her şeyin;
Terk eder hayatını bir yalan gibi.
İki kelam arası,
Bir yürek yarası,
Mağlup olduğu bir kavga gibi
Yavaşça kayar ellerinden insanın.
Ve takılır kalırsın ardında hüzünlü bir şarkının.

Senin ellerini ilk tuttuğumda yağmur vardı.
Ve şehrin caddeleri ıslanmıştı.
Sen ıslanmıştın, ben ıslanmıştım.
‘Seni Seviyorum’ demekte zorlanmıştım.
Bilmem kaç saat ve karşılığı kaç dakika
Bir yağmurun altında sırılsıklam,
İlk defa söyledim:‘Seni Seviyorum’ dedim.
Ve bir aşk başladı sırılsıklam.
Son buldu yağmur,
Sokaklarda insanlar yürümeye başladı
Belki de bu aşkın sonu o gün başladı.

Gitmene aldırmam şimdi,
Dilediğin kadar hızlı çarp kapıyı.
İlk defa bana bağırışın
Ve ilk oluyor bu anlamsız bakışın.
Şimdi bu sebepsiz kavganın ortasında kaldık ikimiz.
Oysa bu aşkı ne acılara inat yaşamıştık biz.
Sana gitme demek olmaz şimdi
Her başlangıcın bir sonu varsa bunun da olmalı.
Ve sonlarda insan hep böyle sus pus olmalı.

Şimdi son sigarayı yakacağım,
Üst üste bilmem kaçıncı bu.
Son kez söyleyeceğim şarkımızı;
Duvarlara bağıra bağıra.
Son defa bakacağım belki de albümdeki fotoğraflara.
Belki de yüzünü bu son görüşüm;
Bıraktım seni uzaklara.

Bana hep ayrılık şiirleri yazmak düştü.
Ve hep ayrılıklar düştü payıma,
Her mutluluğu yarım bırakmak
Ve kendimi bulmak sevinç aralarında.
Şimdi sen de olma ne olacak.
Bir oyuncak gibi,
Bitirdiğim bir kitap gibi.
Son kez dokunsam sana.
Hatta hiç dokunmadan son kez baksam.
Ve sonra otursam, olan biten hiçbir şeye aldırmasam.

Önce yağmur son buldu,
Sonra üzerimize doğan güneş.
Üstümüze kara basan gibi çöktü bu gece.
Bitse ne olur aşk dediğin tek hece.
Elimde fotoğraflar ve anılar kalsa sırılsıklam.
Aldırma sevdiğim aktörün filmleri de hep acı sonla bitti.
Ve sonu geldi her şeyin.
Şimdi bu aşkın da sonu gelsin.
Nasıl olsa bu sonunda sonu olacak.
Ve sen her zamanki gibi
Bana döneceksin ağlayarak.

Çanakkale/Aralık 2003