Sömürge Altında Gece Şiiri - Özlem Çay

yüzü düştü gecenin..
semtin duvarlarından
zamansal kokular geçer şimdi,
han kapılarından
......yaban yalnızlıklar..

yaslı nefeslerin susma,
kızıl urbaları giyme saatlerinde
......tenhaydı gece..

suskundu gece,
susmuş bir sokak ortasına
bıraktığım da kalbi..
...ki hırçın ayaklarımın
şimdi yana yakıla aradığı..
kaldırım boyu şiirler dizilmişti..
kar yağıyor;
ürkek pencereler
dilsiz hüzünler dokuyordu üstlerine.
yıldız yoktu,
şafak sökülmüyordu tan yerinde.
yasaktı girmek
iki dizede aşka düşmeyene..

gece karası,
şafak mavisiyle sözleşmesini bitirirdi elbet..
yakındı,
sarsılmaz inancı doğuran sabahların yenilgisi..
insanlık diyarı
zar zor hareket ederken,
umut ışığı da sönerdi
sokak lambalarının iş birliği ile..

kayıp yıldızlar sorular doğuruyor usumda;
ayan görünen, beyansız işaretler..
gözlerimin tavaf ettiği gökten düşmüşler
muaf saydığım yer meclise,
vedanın eşsiz rengi ardı sıra akan,
o kışkırtıcı ışığın
kırık cümlesi.
nuru çekiliyor bas/k/ılı sözlerin
itlâf ediyor karanlığı,
geçtiğim gecenin iç sokakları..

iğne deliğinden geçip
uzanmak gibi gece, omzuna.
yığınlar arasından sızarak toprağa.
bir ah'lat ağcının kökünden
gövdesine sürgün olup
sürmek gibi gök boyu.
sömürge altında tomurcuklar açarken
kangren düşler yırtar
ince dalları,
kanadıkça isyan kanadında
iltica eder devrim diyarına..

ey, sen!
bakıma ihtiyacı olan dün,
ölüme mahkûm ağaçlar için
avuç avuç çiçekler ektik köklerine.

eyy, sen!
tanıdık gelmeyen gün,
suskuların prangası koynunda
sabıkalı düşlerin iniltisine sağırken,
nakış nakış ihtişamlı dilekler astık
eteklerine.
a'nın kabulüne inkârın niye?...⚘
....özlem/
kasım/yirmi sekiz