Şömine Başında Şiiri - Serpil Koçar

Şöminenin Önünde

Yağmur camı usulca dövüyor,
dışarıdaki dünya gri ve sessiz.
İçerisi ise sıcak, bir şöminenin alevi titrek ama güçlü.
Ben ise hayallere sarılmışım,
sen yanımda olsaydın,
ellerin ellerimde,
sıcaklığın ruhuma yayılırken…

Gözlerimiz birbirine değiyor sessizce,
kelimeler gereksiz,
nefeslerimiz konuşuyor yerine.
Kahkahalar patlıyor arada,
tıpkı rüzgârla dans eden damlalar gibi.

Ben sana bakıyorum,
sen bana…
bir bakışın dünyamı aydınlatıyor.
Zaman durmuş gibi,
saatlerin sesi kaybolmuş,
yağmurun sesi dışarıda bir melodi gibi çalıyor.

Her anı hissediyorum:
senin sıcaklığını,
benim sessiz mutluluğumu,
şöminenin hafif çıtırtısını,
dışarıda yağan yağmurun serinliğini…
Ve biliyorum,
bu an, tüm kırgınlıkları, tüm eksikleri silip geçiyor.

Belki bir süreliğine hayal,
ama kalbim orada, seninle,
o battaniyenin altında,
o sıcaklıkta,
o kahkahalarda…
Ve her damla yağmur,
bize eşlik ediyor sessiz bir şarkı gibi.

Sen elimi tutuyorsun,
ben dünyayı unutuyorum,
yalnızca o an var —
sonsuz bir sıcaklık,
sonsuz bir sevda,
ve tüm dünya sessizleşmiş,
biz var olmuşuz sadece.