Soma Şiiri - Akif Yeşil

Sırası değil şimdi halimi sorma
Yüreğime ateş düştü
Alev alev yanıyor Soma
Bir çocuğa takıldı bakışlarım
Konuşuyor gibiydi içinden
Bir şeyler olmuş diyordu belli ki bir şeyler
Yoksa annem nereye koşuyor
Babam hala gelmedi neden
Gözlerim ilk defa böyle üşüyor
Herkes gidiyor beni beklemeden
Koştum annemin ardından bekle dedim
Sımsıkı tuttu elimi, koş gidelim
Annem ağlıyordu ben de ağladım onu görünce
Sonradan öğrendim
Kadınlar böyle ağlarmış kocaları ölünce
Yolda gördüm giderken
Ölüm konvoyuna çıkmış ambulanslar
Fakat önünü çocuklar değil kadınlar kesiyor
Bir büyük acıdan bahsediyor bütün frekanslar
Diyorlar ki anne
Türkiye yasta Türkiye ağlıyor
Söylesene anne Türkiye’nin gözyaşı kara mı akar
Söyle anne kaç çocuğun babası kömür kokar
Duydum ki tabut yetmemiş köyümüzde
Uzaklara haber salmışlar
Merak ettim anne hepimizi öldü mü sanmışlar
Annem konuşmuyordu elimde eli
Onu hiç böyle görmedim bildim bileli
Biter çocuğun soruları bir sessizlik başlar
Oysa annesinden aktığı gibi
Akmıyor kimseden yaşlar
Ve analar
Analar ki hisseder yüreğine saplanınca acıyı
Bir kara haber yakındır duyulacak
Oğlun diyecekler,oğlun
İşte o an feryada boğulacak
Durmayıp koşacak o da tozun toprağın arasından
Söyleyin hangi ağıt daha yakıcı olur
Bir evlada yakılandan
Mezarlar kazılacak yan yana
Toprağı karaya doyurmak için
Halbuki çocuklar öğrenmemişti saymayı
Bir mayıs günü ölüleri saymak için
Ve adamlar
Onlar da bilir ağlamasını
Gözyaşları kararır gitgide
Çünkü hiç unutmayacaklar
Yüzlerce ışığın söndüğü o ölüm vardiyasını
Adamlar ki endişe okunur yüzlerinden
Çünkü onlar bilir en iyi
Yaşamak için geçmeyi ölümün üzerinden
Çizmesinin kirinden tanırsınız onları
Alınlarındaki simsiyah terinden
Kaçı söz verdi kim bilir yavrusuna
O gün çıkarken evlerinden
Oyuncaklar getireceklerdi iş dönüşü
Bir de sürprizler olacaktı
Bilemezdiler babalarının son öpüşü
Sonsuza dek hatıra kalacaktı
Doğmamış çocukları yetim bırakıp
Bir bir gittiler aramızdan
Bizse hatıralara bakıp bakıp
Kifayetsiz kelimeler döküyoruz dudaklarımızdan
Kalemim artık kapkara
Kağıdın farkı yok ondan
Ben alışık değilim yalan söylemeye çocuklara
Siz bunu anlayın suskunluğumdan