Soma Şiiri - Ahmet Murat Irmak

Sessizlik duyuldu önce usulca,
Ardından da korkunç bir ses.
Kalınca adam, bin bir yük altında,
Yetmedi, ses etmeye nefes.

Ancak kömürlerin altındaki elması,
Bulmak lazımdı bu nefessiz mekanda.
Düştü, kırıldı bin bir adamın can elması,
Kayboldu dumanların arasında.

Bakanlar kaldı şaşkın şaşkın,
Can pazarında gökyüzünü sayıkladı adam.
Sessizliği söylediler, sesleri aşkın,
Duyan olmadı hiç, hiç sanmam.

Çıkanlar semaya baktılar önce,
Şükrü zordu gerçekten bu nefesin.
Ardından aldı benliğini farklı bir düşünce,
"Çizmelerimi çıkartsam, sedyeyi kirletmesin."

Ateş düştüğü yeri yaktı diğer tarafta,
Kömür ateşi misali yakıtı bitince tükendi.
Kömür karası buğulu gözler ve bin bir yara,
Sefaletin içinde yanmaya devam etti.