Solup giden papatyaların gözyaşları

Geceye baktığında
Tedirgin eder beni
Seyreylediğin uçsuzluklar...
Acizliğim
Hiçliğim
Varır azametine
Secdelere boyanıp
Tazarrulara bırakırım ahvalimi huzurunda
Rabbim...

Sevgili
Ömür dediğin
Rengi değil gecelerin...
Mavisini yitirmiş gökyüzüne
Penceresiz odaların
Papatyasız baharların
Yağmursuz toprakların gazabına kalsan
Ümitsizliğe düştüğün
Kar değil...
Ve ömre değer değil...

Tonla saçılır baharlara neşveler
Kuşlar
Kelebekler
Börtü böcek
Çiçekler...
Anı yaşayıp
Kanıp şükürlere
Revan olup nerelere giderler?
Nerede onlara dert
Nerede kederler?
Bilmez
Bilmez bir ömre şığışıp kalan bedenler...

Sevgili
Değil işte cennetimiz bu alem
Değil, yalan sonsuzluğu aşkların
Uzanamadıktan sonra ötesine ölümün
Ufak bir ömre kalır emellerin...
Neden sanırsın söyle?
Doyamadan mevsimine
Solup giden papatyaların gözyaşları...
Neden?