Soluk İlham Şiiri - Kasım Kobakçı

Soluk bir ilham, kapıda beklemekte,
Zihin sürgülü ve akıl oldukça katı,
Şimdi, hayal ile gerçek arasında,
Düşünceleri, sıradan düzlüklere çeken,
Bir alışkanlık var, biraz donuk ve unutkan.
*
Buz gibi bir mantık, sözcükleri dondurmuş,
Duygunun suskunluğu, benzetmenin yitimi, imgenin ölümü,
Neredeyse, somut ile soyut arasında,
O eski coşkuya, tanımlar giydiren,
Bir anlatıdır, anlamın kabuğa çekilişi.
*
Diğer parçası, gündelik kaygılardan sızdırılmış,
Açıklamaların kesinliğinde, gölgesini yayan mantık,
Üstelik, duygu ile düşünce arasında,
Ölü bir metaforu, formüllerle dirilten,
Zihnimi, bu yavan dünyanın esiri bil.
*
Görkemli anlatı, küçük hayretlere hasım kesilmiş,
Kaskatı kuralların, dizgesinde ilerleyen rakam,
Bir vakitler, ilham ile yöntem arasında,
Donuk gerçekleri, her gün yeniden kanıtlayan,
Çözülmüş denklemler misali, öngörülebilir ya dünya.
*
Ey suskun şairler, söyleyin kim rengi nötrleştirdi,
Eşsiz duyguları, kim tek bir kalıba soktu, hangi cetvel,
Çok sonra, geçmiş ile gelecek arasında,
Farklılıkları birer hata gibi gösteren,
Bir yasa var, mekanik bir şekilde uyulacak.
*
Bütün o sihirli sözler, anlamını yitirmiş,
Ruhun inceliği, gerçeğin ağırlığı, kağıdın sessizliği,
Artık mana ile, madde arasında,
Eski efsaneleri, birer birer çürüten,
Sadece verilerden ibaret, bir tortu kaldı.
*
Yaratı ile, sayım arasında bir sınır bulunmalı,
Suskunluk.