Solgunluğun Son Vedası Şiiri - Miraç Sert

Kendimi yorgun ve bitkin hissettim yine,
İçimden bir şeyler yazmak gelmiyor bir türlü.
Duygusuzlaşıyor muyum, yoksa hislerim mi ölüyor,
Bilmiyorum, artık yaşamak bana anlamsız geliyor.

Gökyüzünde bulutlar ağlıyor sanki,
Yağmur damlaları düşüyor yavaşça.
İçimde fırtınalar kopuyor sessizce,
Rüzgar, duygularımı savuruyor ıssız arazide.

Gönlümde bir yangın, durduramıyorum,
İzler derinleşiyor içimde durmadan.

Gözlerimde yorgunluk, kalbimde ağırlık,
Gecenin sessizliğinde kayboluyorum.
Belki de hayat, acı dolu bir öğrenme süreci,
Gizemli bir serüven, bir labirent gibi karanlık.

Gözlerimde yorgunluk, kalbimde ağırlık,
Gecenin sessizliğinde kayboluyorum.
Belki de bu bir dönemeç, belki de bir başlangıç,
Umutsuzlukla dans ederken, içimdeki yangınla.

Belki de bu sadece bir geçiş evresi,
Gökyüzüne bakarken, yıldızlarla konuşuyorum.
Duygularımı bulutlara yükleyip gönderiyorum,
Belki bir gün, yeniden hissetmek için göğsümü.

Unutma, yaşamak bir yolculuk,
Düşlerimizi taşıdığımız bir gemi.
Belki de bu sadece bir kapı,
Kapanmayı bekleyen, Solgunluğun Son Vedası.