Solgun Ve Silik Şiiri - Mustafa Ata

Tükenmişse umutlarım, bitmiş ise yarınlarım dan
Beklentilerim,işte o zaman bu soruyu sorarım
Kendi kendime defalarca
Yaşamak mı daha güzel yoksa ölmek mi
Bilinmeyenli bir denklem gibidir bu soru
Ölüm daha güzel dersem,yaşamın
Ne anlamı kalır,işte on hiç düşünmeden
Vazgeçmeliyim yaşamdan…

Yok eğer hayat dersem eğer
O zaman da kendi kendime yalan söylerim
Kendime yalan söyldiğim zamanda
Kime inanırım sanamı?
Sana nasıl inanayım
Sen değilmisin mehtaplı gecelerde
Ayın bulutlarla oynaştığı zamanlarda
Loş ışıklar altında dudaklarının kıyısından
Yelken açıp,mahrem yerlerde demir atıp
Zamana meydan okuduğumuz o
Çılgın sevişmelerin ardından,bir piç gibi
Beni ortalık yerde bırakıp
ardına bile bakmadan giden.

Baksana
Aslın da her geçen gün yavaş,yavaş
Ölüme bir adım daha yaklaştığımı hissediyorum
Bilmiyorum bu yorgun kalbim daha ne kadar
Dayanabilecek ki bunca eleme kedere
Dönüp bir bakıyorum şöyle bir maziye
Gözden geçiriyorum tüm yaşanmışları
Ve yaşanmamışları
Birde seni

Acı ve göz yaşları arasın da geçen
Çocukluğum
Yaşanmamış bir gençliğim duruyor
Yaşamın orta yerin de…
Aralarda bir yerlere sıkışmış
Hayatımın neresinde olduğu
Belli olmayan sen çıkıyorsun karşıma
Solgun vesilik.

Gözüken bir gerçek var ki o da
Yaşanmamışların yaşanmışlar dan
Daha fazla olduğu.
Eğer koca bir ömür de yaşamadıklarım
Daha fazla ise,o zaman beyhude yaşamın
Neresi güzel…
13.04.08 İzmir

Mustafa ATA