Solgun ışıklar Şiiri - İlyas Kaplan

ışıklar titrek yanıp söner
sonrası gece yeniden durulur
bir yerlerden yürek yakan bir çocuk sesi duyarım
bir atomun parçalanışının ezgisine ses verircesine
içimde sayısız acı hikaye
ağlıyor muyum ne yoksa gecenin nemi miydi bu ıslaklık

kalbim bir cendereyle ölesiye sıkılmış
geç kalmış mutluluklara uçmaya kanat alıştırırken
mavi dünyanın melekleri taşıyamazlar beni
yakılan ateşlerden arta kalmış kül yığınları durur
yontulmuş taştan yapılmış kurşuni heykelcikler gibi
kanarken ellerimde yürek sızısı hüzünler
susarım bir gece boyu

oradan oraya dolaşarak volta atarım birkaç dakika
solgun ışığın denize döküldüğü yerde
benimde hayallerim öyle dökülür
gelecek üzerine kurduğum düşlerin hepsi
beynimde buz gibi bir soğuk ve ayaz
hem arzu hem de nefretin aynı anda donduğu
yıldızlardan düşen aydınlığı görmeyecek kadar sarhoş

kimsenin bilmediği ve erişemeyeceği bir yere
at koşuşturduğumu düşünürüm
her düzensizliğin üzerine dolu dizgin
geçmişe ait her acının
kalbimin zarının titrediğini duyarım
her şey artık bölük pörçük..

redfer