Solgun Harpler Şiiri - Kerem Arda Varlık

sanmıştım
yediğim kurşunlar her günüm, günümün ahbabı
geçirdiğim hülyalar bir harp
o şühedalar kurtuluşumun erbabı
bir dost görüyorum
silüetimi maske gibi giymiş suratına
bana gülerek bakıyor
kendimi görmek uzun süre sonra
böylesine gülerken
gerçeğinden daha da veriyor zeval…

aynaya bakmazdım, baktıklarım kinle bakar
gamdan arınmak isterim,
arsızlıklara olurum düşman,
peronlarda sevgili de beklemem
yoktur gönlümde birisi
arınmaktayken ruhum,
ruhumla düşlerimin neticesi bitap.
fikir ağacım güzden yaşlı ve yorgun
saf kin,
saf kinleyim ab-ı hayat

son günlerde yüzüme gülen var mı
yeşillikler arasında bahtiyar çiçek
güneş bile sana gülerek doğuyor
bu kadar mı zor gülmeyi bilmek?

sulanmış gözlerinde yaş değil
bu dargınlıklar içinde akıyor bereket
eski pişmanlıklar bir çocuk doğuruyor..
yeni bir ben her gün ağlıyor kucağında
böyleyken halin merhametinden
asıl yalnızlık ne demek…

kafamda beliriyor çelişkiler
yaptığım yanlış mı doğru mu?
duraklarda tanıdık yüzlerle düşüncelerim
konuşuyor yalnız
ben ise bilmiyorum
sükunete esir olmaktan başka bir şey
bindiğim otobüslerde insanlar beni izliyor
ben ise inmek için durak sayıyorum
çocukluk arkadaşlarımla geliyorum göz göze
geçmiyor manzaramdan
kin dışında başka bir şey

geçmişimi tanımıyorum bile
bu yaz mıydı son kurban bayramı?
geçen mi görmüştüm tamahkar kabusları?
hangi ay buluşmuştum tanımadıklarımla
kaç gün sürmüştü kinden uzak yalnızlığım?

doğuyor bir tek yaza elveda sözüm
evla mıyım geçmişimden?
içimdeki rasat gardiyanı da soruyor hesap
tıkanıyor içime selden sözlerim
hiçten ötesini
görmüyor bile kine bulaşmış
anlamsız,
feryat ve kin dolu gözlerim….

neden sanarım sararmış suratımı, hal böyleyken…