Solgun Güneş Şiiri - Seyrani Göl

Ufuktan çekingen bir ışık doğuyor,
bulutların arasından sızan solgun bir çizgi gibi
uzanıyor boşluğa.
Bana, ne tam umut getiriyor,
ne de tam hüzün;
ikisini de belirsiz bir yük gibi taşıyorum içimde.

Eylül’ün yüzü kadar donuk,
gökyüzünü terk etmiyor;
gönlümün ıssızlığına,
yorgun bir sıcaklık bırakıyor.

Isıtmasa da ellerimi,
üşümemi de unutturuyor.
Kırılmış bir aynanın parçası gibi
sızlıyor gözlerimin ufkunda.

Her solgun ışık,
bir çöküşün sessiz direnişidir.

Gölgesinde uyuyan şehirler var,
çatlamış kaldırımlarda
yitmiş adımların yankısı sürükleniyor.
Çocuk sesleri gelse de başka sokaklardan,
kırık bir teselli gibi eksik kalıyor.
Güneş yalnızca
unutulmuş hatıraların tozunu aydınlatıyor.

Sis, ağır bir perde gibi asılı;
ne önümdeki yolu gösteriyor,
ne de ardımdaki izleri siliyor.
Zaman, solgun bir güneşin altında
yavaşça kan kaybediyor içimde.

Ey ufkun ürkek ışığı,
ben de senin gibiyim:
ne yanabiliyorum tam,
ne de sönebiliyorum.
Ama yine de asılı kalıyorum hayata,
külün içinden tüten
bir kıvılcım gibiyim.

Neler yaşandı bu gece, sor kendine.
Kimler uyanmadı sabaha?

Her sabahın ardında
eksilen bir gece daha saklıdır.
Solgun güneş,
kayboluşun suskun çığlığıdır.
S.GÖL