Soldurdum Gülümü Şiiri - Hacı İbrahim Sağır

SOLDURDUM GÜLÜMÜ

Gülüm vardı beyaz; benim sandığım,
Her anı günün; onu kokladığım,
Solmasın diye gönlümde sakladığım,
Soldurdum Gülümü kendi elimle.

Tomurcuk güllerimle oynaşırken,
Varım yoğum birlikte paylaşırken,
Ağzından bal damlardı söyleşirken,
Susturdum Gülümü kendi sesimle.

Her sabah neşeyle tekrar açardı,
Etrafına miski amber saçardı,
Dikensiz dalları elim' okşardı,
Diken' bürüdüm Gülümü elimle.

Garip Bülbül ki; sever güllerini,
Bir an görmese gözler yollarını,
Çıkmaza koydu; Gülün hallerini,
Küstürdüm Gülümü kendi dilimle.

Akşam olunca gül benzi solardı,
Yaydığı koku genzimi yalardı,
Bir tebessümü ben' benden çalardı,
Kuruttum Gülümü kendi elimle.

Bilmen gerekirdi ki; Gül narindir,
Bülbül! Gül senin ezeli yarindir,
Şarkı söyleyeceğin bir tanendir,
Söndürdüm Gülümü kendi elimle.

Benim Gülüm hergün yeniden doğardı,
Güneş soluk kalır; ışığın yayardı,
Gönül bahçeme gönlünü koyardı,
Öldürdüm Gülümü kendi elimle.

Hacı İbrahim Sağır
30 Aralık 2009