Solakların Duası Şiiri - Sadık Kocabaş

Sokakların Duası
Hüzünleri yutmuş, kederleri içmiş bu şehir,
Bana ağıtlar öğretir, sana yalanlar söyletir.
Tam kırk yedi yıl geçti, yine aynı sevda,
İsyana düşman, seslere kapalı bir kavga.
Ne şiirler yazar ellerim, ne şarkılar söyler dilim,
Bir tek umudum var benim, o da sana dair sevdiğim.
Kirli gökyüzünden yağan çamura dönmüş her şey,
Yüzümde birikmiş yorgunluk, gözümde birikmiş bir şey.
Anladım ki, bu yolun sonu çıkmaz sokak,
Umut diye sattığınız kırık oyuncak.
Korkak gölgelerde saklanan bir yalancı rüya,
Bana dost gibi durup sırtımdan vurduğunuz dünya.
Söz verdiniz ya hani, baharlar getirecektiniz,
Şimdi bir buz çölü olduk, türküler bile titrer sesimizde.
Ne kaldı ki bizden, ne kaldı ki bize,
Gidiyor herkes bir yere, gidiyor herkes bir yere.
Ne yürek kaldı ki bizde, ne de sabır kaldı,
Kafesler gibi büyüdük, zamanla paslanıp kaldık.
Ben bu şehri sevmedim, sana da kalsın istemem,
Ne sana ne de onlara bu şiiri hiç yazmam.
Ben sadece bu şehirde yaşayan bir kalemsiz şairim,
İçimde büyüyen bir kin, nefretle dolu bir düşünceyim.
Yere düştüm ama kalkarım, elimi sıkıca sıkıp,
Sizlere inat, bu hayatı yaşayacağım, bir tek başıma.
Siz olsanızda olmasanıda yanıbaşımda